Rozdział 12 - Ciągłe wybory...

Rozdział dedykuję Vex, za jego rozmyślania nad przepowiednią i za liczne komentarze :D

***

Oczami Annabeth

  Po kilku godzinach ciągłego chodzenia mrocznym korytarzem w głąb Podziemii, wreszcie droga zaczęła się rozgalęziać. Zalały nas setki różnokształtnych tuneli i tunelików tworzących swojego rodzaju labirynt. Każdy tak samo przerażający. Nico chciał prowadzić naszą wyprawę, ale to ja przejęłam stery wskazując, co chwile nowe przejścia. Sama nie wiem skąd wiedziałam, po prostu miałam przeczucie. Takie jak nigdy.
  Towarzyszyło nam milczenie, spowodowane, w każdym razie w moim przypadku, zamyśleniem. Męczyła mnie przepowiednia, z której mało rozumiałam. Po wszelakich namysłach doszłam do wniosku, że dziecię Ateny to przecież ja. Błyskotliwe. Oprócz tego wiem, że sowa to też ja, a morze - proste - Percy. Pozostaje pytanie jakiż to cud utracę. Pierwsze, co się nasuwa - miłość. A biorąc pod uwagę złożenie w grobowcu z miłosnym przyrzeczeniem... Ach, wolę nie myśleć. I tak mam już dużo do ogarnięcia. Ciągłe zawroty głowy i wahania nastroju. Taki skutek uboczny przeklętej różowej mgły Afrodyty. Wszędzie pcha te swoje głupie czary.
- Stójcie, kimkolwiek jesteście! - Męski głos rozdarł ciszę. - Uprzedzano mnie, że przyjdą jacyś ważni herosi. Musicie dokonać wyboru, a właściwie ty musisz - podniósł szary palec wskazując na Nico, wygiął przy tym twarz w szyderczym uśmiechu. Ucieszyłam się, że choć raz od ostatniego czasu nie chodzi o mnie.
Poznałam kto to mówił - ten sam, który podczas mojej wyprawy w Labiryncie kazał mi wybrać przejście. Nazywam go Bezimienny.
  Nico popatrzył na mnie z przerażeniem nie za bardzo wiedząc, co zrobić. Zapewne tysiąc myśli kołatało mu się w głowie. Po krótkiej chwili ujrzałam blask w jego czarnych jak smoła oczach, które dosłownie, aż mieniły się od nadmiaru pomysłów. Czasem zaczynam się go bać...
- Witaj. Ojciec wiele mi o tobie opowiadał. Zaiste trudne zadanie mi wyznaczyłeś, ale cóż, chyba podołam - mówił to głosem tak tak sarkastycznym i pełnym aktorskiego niedoświadczenia, że mało prawdopodobne jest, aby sam sobie uwierzył.
- Ojciec, jaki ojciec? - Zapytał Bezimienny lekko zdenerwowanym głosem.
- No przecież Hades, a niby kto.  - Nico uniósł delikatnie kąciki ust w uśmiechu.
- Pan Hades? Nic mi nie wiadomo, nie dostałem żadnych wiadomości - zaczął się bronić. Sekundę się zastanowił. - Ale jeśli rzeczywiście jesteś synem mojego Pana, możesz z łatwością udowodnić, że nie kłamiesz - spojrzał wyczekująco na mojego przyjaciela, jakby przeczuwał jego porażkę. Aktualnie podzielałam jego obawy. Nie miałam pojęcia, co się wydarzy. Przełknęłam głośno ślinę mrużąc przy tym oczy, aby lepiej dojrzeć zamiary Nico. Oczywiste było, że nie otworzy tutaj żadnego tunelu - przecież gdyby mógł to zrobić, już dawno by nas nie było w tej melinie.
  W sumie liczyłam, że stanie się coś spektakularnego jak.. szczerze nie mam czerwonego pojęcia (tak, tak, czerwonego - od aut.), co robią dzieci Hadesa. Oprócz przechodzenia cieniem i wzywania umarlaków nie widziałam, aby mój przyjaciel miał jakieś szczególne, no w każdym razie inne, zdolności.
  Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu Nico podszedł do Bezimiennego i szepnął mu na ucho krótkie zdanie, albo kilka słów. Nie wiem, w każdym razie coś krótkiego. Ten aż podskoczył z wrażenia i od razu zaczął przepraszać, że w ogóle miał czelność zwątpić w słowa kogoś tak potężnego i wspaniałego. Naprawdę zaczynam bać się syna Hadesa.
- Mimo wszystko musisz dokonać wyboru. Jednak dam ci pewne wskazówki - Nie uśmiechał się już, sprawiał wrażenie zastraszonego, zdenerwowanego. Ciekawe, cóż takiego usłyszał.
- Jestem gotów - Nico puścił mu oczko i z przyjemnością oglądał jego zakłopotanie.
- Na początek trochę teorii. Przejście idealne dla was ukaże prawdę, uświadomi o pewnych sprawach - zbadał mnie wzrokiem, zatrzymując się nieco dłużej na sztylecie, który miałam przypiety do pasa. Zmrużył szare oczy i ciągnąl dalej - Prawda może zaboleć. Tunel nie będzie łatwy do przejścia dla niekórych - i znów popatrzył się na mnie - ale zdjemie pewne czary, a jeszcze inne wzmocni. Najważniejsze jest to, abyś właśnie ty powiedział, które z przejść wybierasz. Inaczej nie wejdziecie do żadnego.
- Teraz daj szybko podpowiedź - poganiał Nico.
- Tak, tak. Dziewięc L, szesnaście PR , sześć L, φίδι* <czyt. fidi>. Nic więcej nie mogę powiedzieć. Jeśli powiesz gdzie idziecie, droga będzie wolna. - Za nim jakiekolwiek słowo padło z naszych ust, Bezimiennego już nie było.
- Super. Masz może jakieś pomysły, co to znaczy?
- A ty nie!? Przecież to jasne jak słońce - klasnęłam w dłonie, wydając przy tym cichy jęk. Zapomniałam o moim nadgarstku.
  Podeszłam do miejsca, gdzie na jednym z kamiennych bloków tworzących posadzkę widniał wąż.  Zaczęłam odliczać. Dziewięc w lewo, szesnaście prosto i sześć znów w lewo. Stanęłam między dwoma wąskimi tunelami. Palcami pogładziłam idealnie wypolerowany szary kamień otaczający wejście do obu tuneli. Powyżej był jeszcze jeden wskazujący na komorę po prawej. Dotknęłam go delikatnie. Przez całe moje ciało przeszedł dreszcz, na chwilę mnie paraliżując. Poczułam małego węża wyrytego w kamieniu.
- Powiedz, że wybierasz ten tunel - odwróciłam się do Nica, który stał dokładnie za mną bacznie obserwując moje poczynania.
- Uwaga! Wybieram to przejście - wskazał palcem na właściwą drogę. Ziemia lekko się zatrzęsła, a przed nami rozbłysnęły pochodnie.
- Idziemy - złapałam syna Hadesa za rękę i wprowadziłam do środka.

Oczami Percy'ego

  Wróciliśmy do Obozu, aby zebrać drużynę. W pojedynkę na pewno nie dam rady, a Thalia i jej Łowczynie, owszem przydadzą się, ale nie zagwarantują wygranej.
  Już od progu słychać było wesołe okrzyki biegających nastolatków, brzdęk uderzanych o siebie mieczy oraz charakterystyczne odgłosy dochodzące z kuźni Hefajstosa. Poczułem się jak w domu.
  Gromadka obozowiczów podeszła do nas, gdy tylko przekroczyliśmy bramę. Zalali nas falą pytań, z czego na połowę sami sobie odpowiedzieli, a na resztę nie doczekali się odpowiedzi. Cieszyli się i wiwatowali, aż do momentu spostrzeżenia, że nie ma wśród nas Annabeth oraz, co zauważyli po dłuższych namysłach, Nico. Dzieci Ateny tak się przejęły zniknięciem ich grupowej, że nie obyło sie bez wołania tych od Apolla.
- Hej, Jackson! - Rozległ się donośny krzyk Clarisse. - Gdzie zgubiłeś swoją drugą połówkę? - Szła z tym swoim wyszydzającym uśmiechem, czyli z tradycyjnym wyrazem twarzy, trzymając za rękę Chrisa.
- Tam gdzie ty zgubiłaś umiejętność walki - odpyskowałem.
Wszyscy wytrzeszczyli na mnie oczy, bo wiedzieli, że zadzieranie z córką Aresa nie wróży nic dobrego. Ale ja kocham życie na krawędzi!
- Jackson! Tak ci zaraz przywalę, że zęby zgubisz, glonie ty jeden! - Szła w moją stronę z dzikim błyskiem w oczach, pewnie wymyślając po drodze tysiąc sposobów na moją bolesną śmierć.
-Witaj, Percy! - Chejron zabiegł jej drogę, uderzając przy okazji bujnym ogonem po czerwonej od gniewu twarzy. Rzuciła coś w stylu "Jeszczę cię dopadnę" i pomaszerowała dumnie w stronę areny.
  Centaur zaprosił mnie do Wielkiego Domu, abym opowiedział mu, co dziś się wydarzyło. Poprosił tylko mnie mimo, że dosyć długo upierałem się o towarzystwo moich przyjaciół. Widząc jego minę mówiącą "Lepiej nie dyskutuj młody człowieku, bo naślę na ciebie Imprezowe Kucyki" postanowiłem dać za wygraną. Ten jeden raz.
  Przechodząc przez skrzypiącą podłogę na ganku, jak zwykle przejechałem ręką po drewnianej, popękanej i obdrapanej framudze. To dodawało mi pewności siebie i wypełniało wspomnieniami. Wspomnieniami o Annabeth, która nauczyła mnie tego odruchu. Lubiła badać w ten sposób pomieszczenia.
  Usiadłem na starym krześle przy okrągłym mahoniwym stole wpatrując się w jego zdobienia (znów nawyk pochłonięty od Ann), a Chejron zasiadł naprzeciw, zmieniając się przy okazji w swoją postać na wózku.
  Zacząłem opowiadać wszystko szybko, ale dokładnie, ze szczegółami. Musiałem oczywiście wspomnieć o Ann i Nico, przez co strasznie go zasmuciłem. Wiedziałem, że boleśnie odczuwa każdą, nawet chwilową, utratę herosa, lecz utrata Annabeth jest dla niego podwójnie bolesna. Wyjaśniełem mu nasze zamiary i fakt, że chcemy wziąć kilka osób do wyruszenia przeciw siłom Jack'a. Nie zachwiciłem go tym szczególnie, chociaż pewnie się spodziewał mojej decyzji.
  Gdy skończyłem swoje opowieści, przemówił po raz pierwszy od wejścia do pomieszczenia.
- Percy, bardzo nie chciałbym, żebyście wyruszali, ale Fata już zadecydowały. Rachel wypowiedziała wczoraj dwie przepowiednie. W całym moim życiu nie słyszałem jeszcze dwóch mówiących o tej samej bitwie, które zostały wypowiedziane naraz . W każdym razie, muszę wam pozwolić, abyście wypełnili zadanie - Centaur nie patrzył mi w oczy. Wiedziałem, że w przepowieni jest coś o mnie. Ostatni raz zachowywał się tak, gdy nie chciał mi powiedzieć, co się wydarzy w moje 16 urodziny.
- Czy mógłbyś mnie oświecić? Chcę usłyszeć obie przepowiednie - zarządałem stanowczo. Chejron westchnął, poprawił się na wózku i zaczął recytować.

Dziecię Ateny utraci swój cud,

Lecz do stóp jej padnie cały ich lud.

Światłość i ciemność swe siły połączy

Za sową i morzem do boju podąży.

Biel jest początkiem, czerń zaś skończeniem,

W grobowcu złożeni z miłosnym przyrzeczeniem.

Oparłem głowę na rękach i miałem tylko nadzieję, że z Annabeth wszystko w porządku. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że chodzi o nią. To jedyne dziecko Ateny gotowe podjąć się szalonego wyzwania. Nie czekając na moją reakcję, Centaur kontynuował.

Jeden z Obozu, jeden z Wybranych,

Jeden z herosów do boju zagnanych.

Syn Oceanu prawdę wywalczy

I jeszcze o miłość z wrogiem zawalczy.

Przyjaciół ochroni, gdy przejrzy na oczy.

Z tarczą? Na tarczy? Do domu wkroczy.

  Osłupiałem. Szczerze mało co do mnie dotarło, ale "Syn Oceanu" to raczej.. na pewno ja. A to nie jest szczególnie optymistyczna wizja przyszłości. W takich momentach nie lubię swojego boskiego pochodzenia. 

  Zbierając wszelkie myśli wyszedłem z Wielkiego Domu na plac, gdzie chwilę wcześniej, na moją prośbę, zebrali się obozowicze. Stanęłem na środku, przełknąłem ślinę i przemówiłem.

- Jak zapewne wiecie szykuje się wileka bitwa, a nie ma wśród nas jednej z najmądrzejszych, najsprytniejszych, najpiękniejszych...

- Do rzeczy, Jackson - warknęła Clarisse obrzucając mnie, jak zwykle, zabójczym spojrzeniem. To takie jej hobby.

- Ok, ok. Chodzi o to, że potrzebuję kilku odważnych herosów, którzy są w stanie narażać własne zdrowie i życie by powstrzymać wroga. A więc, są ochotnicy? - Zapytałem unosząc brwi go góry.

- Jeszcze pytasz? Jasne, że w to wchodzę! - Na środku, obok mnie stanęła córka Aresa trzymając w ręku włócznię. Tak, idealna kandydatka.

- Ja też. Dla Annabeth wszystko - podeszła do nas Thalia z łukiem, kołczanem oraz wojowniczą bransoletą na nadgarstku. Jak zwykle gotowa do walki. - Moje Łowczynie pomogą - powiedziała.

- Ktoś jeszcze? - Obrzuciłem zgromadzonych uważnym spojrzeniem lustrując każdy ich ruch. Nic, zero.

- Ja póję - delikatnym krokiem, przeciskając się przez tłum, z szarego końca wyszła do nas blondwłosa dziewczyna. Nikt nie krył zdziwienia i śmiechu. Dochodziły głosy "kto to w ogóle jest", "zginie przy pierwszej okazji". Ale ona się nie przejmowała, szła z dziarską miną patrząc przed siebie.

- Jestem Nicole, córka Apolla.

***

Hejka <3
* φίδι - z greckiego, znaczy wąż :D

I oto przedstawiam wam nowy rozdzialik. Nie bijcie mnie łyżeczkami jeśli się nie podoba ;D Proszę...

Dobra. Nabazgrałam drugą przepowiednię, wydaje mi się dzika, ale ją kocham x ddd Chyba pasuje :D

Ludzie, mamy już 5,100 wyświetleń <3 Jaram się i dziękuję za to tak samo jak za liczne komentarze pod tamtym rozdziałem. 

W najbliższym czasie powstanie spis treści i myślę, że będzie to duże ułatwienie dla nowych czytelników <*modli się, żeby tacy byli*>.

A więc tradycyjnie - dziękuję, że jesteście, że czytacie i od razu przepraszam, za mało akcji, bo ma jej jeszcze nie być :D No, jak widzicie mamy nową postać - Nicole, córkę Apolla. Może wam się spodoba, ja tam ją lubię ;)

KOMENTUJEMY <3

Meggi