Rozdział 17 - Poznajemy uczucia

Oczami Annabeth

   Stałam i gapiłam się na przyjaciół. Nico robił dokładnie to samo.
- Ej, w porządku? - Percy mną potrząsnął, a ja wróciłam na ziemię.
- Tak, jasne. Tylko... Nie mam pojęcia jak my się tu dostaliśmy - odpowiedziałam rozglądając się. Większość obozu już się zleciała, żeby zobaczyć, co się dzieje. W oddali było słychać stukot kopyt. Chejron zaraz tu będzie.
- Ja też nie. Po prostu staliśmy tu, a nagle wy jakby wyrastacie z ziemi. Dosłownie - Percy dziwnie mi się przyglądał, pewnie dlatego, że jeszcze miałam na twarzy rumieniec, po wylądowaniu na klacie Nico.
Ale muszę przyznać, że stęskniłam się za synem Posejdona. I to bardzo. Nie zastanawiając się dłużej podeszłam do niego i złożyłam na jego ustach gorący pocałunek. Nie spodziewał się tego, ale złapał mnie w talii i przyciągnął bliżej. Usłyszałam głośny oddech Nico za plecami. Pół obozu zrobiło głośne "oooo", a gdy Chejron odchrząknął znacząco oderwaliśmy się od siebie. Z jeszcze większym rumieńcem na policzkach podniosłam z trawy kamienie i, odgarniając włosy  z czoła, powiedziałam:
- Musimy porozmawiać.
- O czym? - Zapytała Thalia, a ja dopiero wtedy zobaczyłam stojącą obok niej blondynkę.
- O wojnie.

Oczami Jack'a

- Jakie rozkazy, panie?
- Przenosimy swoje kwatery durnie! Bo spartoliliście swoją robotę! - Wrzasnął John.
- Bracie, pewien jestem, że on mówił do mnie. A ty się uspokój. Więc, zostańcie na swoich stanowiskach. Zarządź dodatkowe patrole i dopóki JA nie powiem, że macie się przenosić to wasze tyłki są tam, gdzie teraz. Jasne? - Wytrzymałem nerwowe spojrzenie Johna. Odkąd dowiedział się, że Percy Jackson został zgładzony z mojej ręki ogarnęła go zazdrość. A jak zobaczył, że zraniła mnie Thalia wydaje mu się, że jest panem i władcą. Nie mogliśmy sobie pozwolić na pochopne decyzje.
- Co ty wyprawiasz? - Spytał mój brat, gdy szeregowiec opuścił pomieszczenie.
- Wydaję rozkazy. Jak na razie nie mamy dokąd przenieść naszych oddziałów, nasz szpieg jeszcze nie podał nam informacji o jakichkolwiek podjętych działaniach wojennych ze strony herosów, więc nie ma potrzeby denerwować się. Percy Jackson został zabity, a oni nie mają teraz żadnego przywódcy. Nie zagrażają nam. - wyjaśniłem bratu. Bo niby kto ma pokierować obozem? Syn boga mórz raczej nie. Córka Aresa, no proszę, ona nie da rady. A moja ukochana... No właśnie, nie ma jej. Na samą myśl o niej zrobiło mi się słabo. John wyczuł tę słabość i rzucił:
- Myślisz o niej, prawda? - I nie był to gniewny ton, a raczej zatroskany, braterski.
- Zawsze - popatrzyłem mu krótko w oczy. Nie dostrzegłem żadnych emocji. Żadnych. - Muszę już iść - Ręką wskazał, że nie ma zastrzeżeń. Udałem się chwiejnym krokiem do gabinetu.
   Otworzyłem drzwi i do moich nozdrzy trafił słodki zapach JEJ perfum. Moje oczy ujrzały JEJ piękne zdjęcie. Usiadłem przy biurku i zacząłem zastanawiać się, dlaczego tak bardzo ją kocham. Bo jest mądra. Bo swoją wiedzą i strategią przyćmiewa nawet mnie. Bo jej uroda jest oszałamiająca. Brązowe loki opadające na ramiona, szare oczy wpatrujące się z taką ciekawością. Słodkie usta, których smak pamiętam do teraz. Delikatne, lecz zdecydowane ruchy. Łączy w sobie damę i wojowniczkę. A to połączenie jest wybuchowe. I marzę o tym dniu, w którym będę mógł spojrzeć w jej oczy i nie zobaczę tam nienawiści. Marzę,  by wreszcie pokochała mnie choć w połowie tak, jak ja kocham ją.


***
Ej to by było na tyle. Jezu, nie bijcie. Wiem, że krótki i totalnie beznadziejny ale jestem  takim momencie swojej twórczości, że muszę dodać taki beznadziejny rozdział xddd Jak zbiorę się w sobie to dodam jeszcze jeden nawet jutro, ale ten musiałam dodać. To takie przełamanie :D
A więc mam nadzieję, że nie będziecie źli. Jest perspektywa Jack'a, z której dosyć się cieszę, bo trochę się teraz pożali, a potem będzie ok :)
Komentujcie, nawet jak nie macie nic miłego do powiedzenia ;c