Rozdział 19 - "Muszę pokazać, że naprawdę jestem silna"

Oczami Annabeth

- Nico nic mi nie jest, naprawdę. Już w porządku - otarłam ostatnie łzy z policzków, po czym "uwolniłam" się z uścisku chłopaka. Chciał mnie pocieszyć, być blisko w razie potrzeby. Kocham go za to.

- Posłuchaj Księżniczko, wiem, że jeszcze długo nie będziesz w stanie się po tym pozbierać. Ale pamiętaj czasem trzeba żyć dalej, bo nie cofniemy czasu. Naprawiać błędy możemy właśnie teraz. A ja doskonale wiem, co czujesz i wiem, że poradzisz sobie lepiej niż ktokolwiek inny. Bo jesteś silna - no kto by się spodziewał, że Nico, "Król Ciemności", aż tak rozjaśni mi dalszą drogę życia.

- Dziękuję. Takich słów potrzebowałam - cmoknęłam go w policzek. Wstałam z łóżka z zamiarem udania się na umówione spotkanie z Percy'm. Pożegnałam serdecznym uśmiechem gospodarza i wyszłam.

    Nico uświadomił mi sens słów, które niedawno usłyszałam. "Posmakujesz rozczarowania, bólu, smutku. Już niedługo. Nie martw się, z odpowiednią osobą dostaniesz szansę cieszenia się innym cudem." Tak miało być, fata to przewidziały. Teraz ja muszę pokazać, że naprawdę jestem silna.

     Szłam w kierunku domku numer trzy. Dwa kamienie ocierały się o siebie w woreczku przywiązanym do moich spodni. Księżyc połyskiwał na gwieździstym niebie. W ogóle nie odczuwałam presji związanej z wyruszeniem o świcie na misję. To nie pierwszy raz, można przywyknąć.

    Otworzyłam niebieskie drzwi i zobaczyłam siedzącego na łóżku Percy'ego. Był zdenerwowany, nie mógł się skupić, a gdy mnie ujrzał zestresował się jeszcze bardziej. Chyba trochę go przestraszyłam tą całą akcją.

- Percy... - zaczęłam niepewnie.

- Nie musisz nic mówić. Rozumiem - słowa ledwo przechodziły mu przez gardło. 

- Rozumiesz... Ale co ty rozumiesz? - Nie wiedziałam o czym on mówi. 

- Wybrałaś jego. Akceptuje twój wybór, nie musisz się tłumaczyć - mówił jakby miał się zaraz udławić własnymi słowami. Wybuchłam głośnym, niepohamowanym śmiechem. Faceci są strasznie niedomyślni. 

- Percy, ty naprawdę masz glony zamiast mózgu. 

- Co cię tak bawi? - Zrobił minę urażonego dzieciaka. 

- Ty. Bo ja nie wybrałam Nico. Ja kocham ciebie - podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach - I tylko ciebie. 

- A co z dzieckiem? - Zastanowiłam się chwile skąd o tym wie, ale nie chciałam pytać. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam tłumaczyć. Gdy skończyłam, Percy mocno mnie przytulił i teraz on opowiadał mi swoją historię. 

- Tego potrzebowałam, porozmawiać. Z tobą - położyliśmy się na łóżku, patrząc sobie głęboko w oczy. Czułam, że wreszcie jestem z odpowiednią osobą. 

    Przybliżyliśmy się jeszcze bardziej. Nasze usta dzieliły centymetry. I ta odległość z każdą sekundą topniała. Aż wreszcie pocałowaliśmy się. Namiętnie, łapiąc na chwilę oddech by znów zanurzyć się w rozkosznym pocałunku. Serce biło mi jak szalone, tym razem z radości. Czułam się bezpiecznie w objęciach mojego Glonomóżdżka i za nic w świecie nie chciałam tego tracić. 

    Percy patrzył na mnie tak jakby znów miał mnie stracić. Sycił się moim widokiem, jego ręce dotykały mnie tak jakby chciały zapamiętać każdy mój kształt. W jednej chwili moja koszulka znalazła się na podłodze. W ślad za tym poszły spodnie. Długo nie pozostałam dłużna, t-shirt chłopaka zniknął równie szybko, co jego spodnie. Nie przerywaliśmy pocałunków, które z każdym następnym były bardziej przepełnione miłością. Percy delikatnie rozpiął mój stanik i zarzucił gdzieś daleko. Jeszcze raz spojrzeliśmy sobie w oczy, tym razem uśmiechając się do siebie szeroko. 

<tutaj chyba wiadomo, co się dzieje :D> 

Oczami Nico 

  Zaraz po wyjściu Annabeth udałem się na krótki spacer w nocnych ciemnościach. Mój ulubiony klimat, zaraz po podziemiu. Szedłem w stronę plaży, jak zawsze, kiedy muszę pomyśleć, a nie mam ochoty wysłuchiwać umarłych. 

  Przy samym pomoście zauważyłem jakąś postać. Na pewno dziewczynę, gdyż jej długie włosy rozwiewał lekki wietrzyk. Dziwne, nikt nigdy nie chodzi tu po zmroku. Chciałem podejść do niej bliżej, ale wyprzedziła mnie. Zerwała się z pomostu i ruszyła pędem w moją stronę, ale nie z zamiarem walki. Biegła dokądś w zamyśleniu, nawet mnie nie zauważyła. Często mi się to zdarza, zwłaszcza, gdy nic nie widać. 

- Z drogi dzieciaku - krzyknęła, gdy z impetem we mnie wbiegła. 

- Ej gdzie się wybierasz? - zapytałem zdenerwowany jej zachowaniem. 

- Nie twoja sprawa, mały - warknęła przyspieszając. Mały? Tego już za wiele. Dotknąłem ręką piasku i wytężyłem zmysły. Przed dziewczyną wytworzyła się ogromna dziura. Jeszcze trochę i wpadłaby do niej . Z tej oto dziury zaczęli wychodzić zmarli otaczając uciekinierkę. 

- Co to ma być? - Obróciła się z przerażeniem w moim kierunku. 

- Zapytałem: Gdzie się wybierasz? 

*** 

Hej, hej <3 Mam lekkie opóźnienie z rozdziałem, ale jest :D Taki krótki ;c Cóż, bywa xd 

Percy i Ann <3 Grrr :D 

Piszcie, co myślicie *.* 

I w sumie nie wiem, co tu dopisać xd 

Komentujcie ;> 

Kocham. 

Meggi