Rozdział 20 - Nieoczekiwany rozwój wydarzeń

Rozdział z dedykiem dla Vexa, który mnie szantażował, ale i tak mu nie wyszło :> Huehuehue *.* Mam 4 dniowe opóźnienie xd

Oczami Percy'ego

    Obudziłem się przytulony do Annabeth. Gdy tylko na nią spojrzałem uśmiech sam pojawi się na mojej twarzy. Chyba pierwszy raz się zdarzyło, że wstałem wcześniej niż ona. Nie miałem serca jej budzić, wyglądała tak słodko. Wstałem powoli z łóżka kierując się w stronę łazienki. Zabrałem po drodze czyste ubrania i ogarnąłem trochę ten bałagan, który wczoraj narobiliśmy.
   Wyszedłem czysty i przystojny jak zawsze. Ann już nie spała, siedziała na poduszkach uśmiechając się do mnie.
- Dzień dobry - rzuciła wesoło.
- Dzień dobry kochanie - odpowiedziałem podchodząc do niej.
- Podoba mi się to. Jak mówisz do mnie kochanie - pocałowała mnie na przywitanie. - Która godzina?
- Dochodzi dziewiąta - powiedziałem i dopiero po chwili dotarło do mnie, co to znaczy. Jesteśmy spóźnieni na śniadanie. Na śniadanie, po którym mamy wyruszyć na misję. Annabeth zerwała się z łóżka i biegiem rzuciła się w stronę łazienki. Nie miała swoich czystych ubrań, więc wzięła moją obozową koszulkę - za dużą na nią o co najmniej dwa rozmiary. W głębi duszy cieszyłem się, że nikt nie przyszedł nas obudzić, bo by się zdziwili.
   Wybiegliśmy z mojego domku wprost do pawilonu jadalnego nie zastanawiając się zbytnio, co sobie pomyślą inni widząc nas razem, w dodatku spóźnionych i Ann w mojej koszulce.
- Idą nasze gołąbeczki - zaśmiała się Clarisse - Ciężka noc, Jackson? - cały obóz miał o czym gadać i plotkować, a my po prostu szliśmy przed siebie licząc tylko na to, że uda nam się dostać jeszcze śniadanie.
Chejron nie powiedział ani słowa, ale bacznie nam się przyglądał. Bardziej to mnie niż Annabeth. To było tak trochę przerażające.
   Nawet w spokoju udało nam się zjeść, jednak konsumpcję przerwał centaur.
- Za dziesięć minut chcę widzieć wszystkich grupowych w Wielkim Domu. Misja niektórych z was lekko się opóźni. - I odszedł zostawiając nas w zamyśleniu.


Oczami Nico

   Jako pierwszy zerwałem się od stołu. Bo w sumie to spotkanie było zwołane na moją prośbę. Zaraz za mną ruszyli następni grupowi.
- A więc już wam mówię dlaczego was tu zebrałem - zaczął Chejron, gdy wszyscy pojawili się w sali do narad. Niczyjej uwadze nie uszedł sposób patrzenia centaura na Percy'ego i Annabeth. Ogólnie to wszyscy dziwnie na nich patrzyli.  - Otóż wczoraj wieczorem Nico przyłapał kogoś na ucieczce. Dziewczynę, mówi, że jest córką Aresa. Ale nikt wcześniej jej tu nie widział. Nie chce powiedzieć jak ma na imię. Zaraz ją tu przyprowadzimy, może wam uda się coś z niej wyciągnąć.
   Chejron skinął głową w moją stronę, a ja pstryknąłem palcami. Tuż obok mnie, w objęciach umarlaków, pojawiła się uciekinierka. Thalia aż podskoczyła na jej widok. Nie mogła zapanować nad emocjami, odruchowo wyciągnęła miecz i podeszła do przodu.
- Ty idiotko, jak mogłaś dać się złapać! Miało cię tu więcej nie być - wrzeszczała jak opętana wymachując mieczem. Tamta tylko się uśmiechnęła.
- Nie krzycz na mnie, misiu. Długo tu nie zostanę. Wiesz, nasza "umowa" ciągle jest aktualna, a ON nie może czekać w nieskończoność. I chyba już wiesz, że nie powinnaś mi grozić? - Śmiała się prosto w twarz Thalii, a wszyscy tylko im się przyglądali.
- Em, Thalia. Może nam powiesz kto to jest?
- Nie wtrącaj się Percy! To nie jest wasza sprawa. Nico musisz ją wypuścić! - Łowczyni krzyczała wściekła, ale w jej oczach widziałem łzy.
- Nie ma mowy, powiedz, co tu się dzieje to może wtedy się zastanowię - odpowiedziałem ze spokojem. Thalia podeszła do mnie z uniesionym mieczem.
- Nie każ mi powtarzać, bo nie ręczę za siebie - warknęła.
- Dziecko, opuść miecz i uspokój się - zaczął delikatnie centaur.
- Nie! Wy nic nie rozumiecie, ona nie może tutaj zostać. - Łzy pociekły jej po policzkach. Nikt się nie odzywał, nikt się nie ruszał. - Skoro nie chcecie mnie posłuchać, nie mam innego wyjścia.
- Co ty chcesz zrobić? - Annabeth chwyciła ją za ramię, a dziewczyna tylko obróciła się i znokautowała przyjaciółkę.
- Ej, uspokój się! - wrzasnął Percy.
- Przykro mi - otarła łzy i z impetem wbiegła w domniemaną córkę Aresa. Nie powstrzymali jej nawet zmarli. Momentalnie niebo rozdarł piorun, a one obie zniknęły.


***
Taa daaam <3
Taki lajtowy rozdział, bo robię przygotowanie pod akcję :> Piszcie co myślicie. I przepraszam za literówki, bo trochę się spieszę :D
A no i ja jutro (niedziela) wyjeżdżam z samego rana i nie będzie mnie jakoś ponad tydzień. Więc nie oczekujcie rozdziału, bo tam gdzie jadę raczej nie będzie internetu. No chyba, że uda mi się w jakiejś knajpie znaleźć to tylko po to, żeby odpowiedzieć na komentarze :))
Kocham was *.* I dziękuję za 12400 odwiedzin <3
xoxo misie ;*

Meggi