Rozdział 22 (nareszcie :D) - I znów ta biel i czerń ...

No hejka misie :) Z lekkim opóźnieniem, ale jest. I tak, ja doskonale wiem, że jest krótki. Nie bijcie ;> Tak dużo się teraz dzieje, że chwilowo opuściła mnie wena. I'm so sorry ;c Co nie zmienia faktu, że rozdział dedykuję Krzyśkowi, który kontrolował moje pisanie na każdym etapie xd xoxo ;*

Oczami Thalii

-Może zanim ci pomożemy, wyjaśnisz nam, co się z tobą dzieje? Wszyscy bardzo chcieliby to wiedzieć - warknął Percy. Nie winiłam go, że był na mnie zły. Ale on tak na prawdę nic nie wiedział ...
- Nie mogę, jeszcze nie. Przepraszam. Annabeth.. - zwróciłam się do córki Ateny. Siedziała roztrzęsiona, widać, że ciężko znosi całą sytuację. Nie zdążyłam powiedzieć nic więcej, gdyż przerwała mi krótką uwagą.
- Nic nie mów, nie chcę tego. Nie przepraszaj.
- Musicie mi pomóc. Zaraz spotkam się z Jack'iem. Jest też tu Jasmine, ta, z którą uciekłam. Jeżeli dowiedzą się, że do was dzwoniłam, zabiją mnie. Ech, to wcale nie jest takie proste. - Nie wiedziałam jak mam to powiedzieć. Najpierw ich tak jakby zdradziłam, chociaż nie do końca. A teraz rozpaczliwie szukam pomocy.
- Jestem zamieszana w niezły bajzel. Ale to dotyczy was wszystkich. Szczególnie ciebie, Ann. Po rozmowie z Jack'iem i Jasmine nie będę mogła się więcej z wami kontaktować. Chodzi o wojnę. Prawdziwą, wielką wojnę. Jeszcze dziś porozmawiajcie z Hekate. To bardzo ważne. - Powiedziałam to chyba na jednym wdechu i do tego półszeptem. Sądząc po ich minach nie byli zadowoleni.
- Thalia... - zaczął Percy, ale nie miałam czasu na jakiekolwiek słuchanie pytań, czy oskarżeń.
- Nie. Kończę. Powodzenia. - I przerwałam połączenie.
  Dobrze, że mam charakter po ojcu, bo inaczej nie dałbym rady z całą tą chorą sytuacją. Odwróciłam się na pięcie w stronę drzwi prowadzących do głównego pomieszczenia. W chwili, gdy chwyciłam za klamkę usłyszałam głosy. Znaczy, że już są. Przez moment poczułam strach i ogarnęła mnie fala paniki, na którą nie mogę sobie teraz pozwolić. Muszę być twarda. Muszę być silna. Muszę pokazać przyjaciołom, że jestem po ich stronie.

Oczami Percy'ego

  Nie odzywając się właściwie ani słowem wstaliśmy z trawy i pobiegliśmy po swoje rzeczy. Annabeth wyglądała jakby nagle otrząsnęła się z tego całego załamania. Przestała szlochać i zastanawiać się nad wszystkim, a potem znowu nad wszystkim, żeby przejść do rozmyślania nad wszystkim. Niezła zmiana jak na jakieś pięć minut.
  Wziąłem plecak, który był już zapakowany, bo z tego, co pamiętam to mieliśmy wyruszyć na misję. Spotkanie z Hekate też można nazwać misją. Wybiegłem z domku numer trzy i czekałem na placu aż przyjdzie Ann. Po chwili zauważyłem jak biegnie w moją stronę, ale ktoś wpadł na taki sam pomysł jak ona. Kolizja była nieunikniona. Zderzyla się z kimś i upadła na ziemię. Starałem się nie śmiać. Naprawdę się starałem. Podszedłem do niej i pomogłem wstać.
- Ej przepraszam. Spieszę się - i już chciał odejść, ale złapałem go za ramię.
- A ty gdzie się wybierasz Nico? - Uniosłem brwi w górę i z niecierpliwością czekałem na odpowiedź.
- W przeciwnym kierunku niż wy. I jak już mówiłem, spieszę się. - Próbował wyrwać rękę z mojego uścisku, ale byłem silniejszy.
- Puść go. Albo nie. A może jednak. I tak musimy iść, chyba że nie pójdziemy - Annabeth znów kłóciła się ze sobą. Nico popatrzył na nią dziwnie.
- A ona co świruje? - zapytał.
- Może ci powiem, jak ty mi powiesz, gdzie się wybierasz. Pasuje? - Przewalił oczami.
- Nie powiem, ale weź coś zrób z Annabeth. - Rzucił, wyrywając swoją rękę.
- Czemu? - zdzwila mnie jego wypowiedź.
- Bo jedno oko ma czarne, a drugie zupełnie białe. A to nie jest normalne - i zniknął. Przeniósł się gdzieś drogą cieni.


***
Tak, tak krótkie. Poprawiane milion razy. Pisane cale dwa dni w męczarniach. Ale jest. Może nie jest aż tak źle jak mi się wydaje :D Prawda? *.*
Dobra nie rozpisuję się :) Komentujcie :D
Całuski ;*