Rozdział 25 - kontrola

Oczami Percy'ego

    Patrzyłem to na boginię, to na Annabeth. Starałem się zrozumieć, o czym one rozmawiają. Było by mi zdecydowanie dużo prościej, gdybym zorientował się, jakiego języka używają. Tak, od tego powinienem zacząć.
- Hai karewin suretm sker imkuypli? - z tonu jej głosu wywnioskowałem Hekate, że zadała pytanie.
- Einule saramakiz um artke mei darew, sergaminom heiz? - Odkrzyknęła zdenerwowana (nie mam pojęcia czym) Ann.
    Dużo to ode mnie wymagało, ale postanowiłem się nie wtrącać. Chciałem tylko, żeby z moją dziewczyną znów było wszystko dobrze. Obracałem w dłoni mój niebieski pierścień z trójzębem, który dostałem kiedyś od taty. Tym się uspokajałem, Doszedłem do wniosku, że lepsze to, niż wysadzanie kanalizacji.
   Z zamyślenia wyrwał mnie spokojny głos bogini.
- Teraz ty jesteś potrzebny - poczułem się doceniony. Usiadłem bliżej, bo tak jakoś w trakcie tej porywającej i równie niezrozumiałej rozmowy, stopniowo się oddalałem.
- Ale ja nie znam tego dziwnego języka - protestowałem.
- Oczywiście, że nie znasz. To język ludu, potomków heroski, która stworzyła te kamienie. Od kiedy Annabeth je posiadła, zaczęła jakby.... spoufalać się z nimi. - Chyba zrobiłem minę "weź kobieto mów po ludzku", gdyż Hekate teatralnie  przewaliła oczami, po czym dodała: One przejmują nad nią kontrolę.
   Ruchem ust odpowiedziałem :"Dziękuję"
- Czyli tak właściwie to co? - Nie byłbym sobą, nie zadając tego pytania.
- Glonomóżdżku - niespodziewanie odezwała się Ann - muszę połączyć w sobie ich moc. Zrozumieć ją i zapanować. Ale ty musisz im pomóc.
   Hekate uśmiechnęła się, jakby chciała powiedzieć "mądra dziewczyna".
- Normalnie to nie ma problemu, pomogę ci we wszystkim. - Złapałem Ann za rękę - tylko, że ty wiesz, że ja nic nie mogę zrobić z tymi głazami.
   Dwukolorowy wzrok przeszywający moją duszę, wcale nie pomaga w pomaganiu. Ani trochę.
- Musicie się skupić. Oboje. Córko bogini mądrości, postaraj się spojrzeć w głąb siebie, zjednocz się z pradawnymi siłami. Teraz to ty podejmujesz kontrolę, rozumiesz - Annabeth przytaknęła. - A ty Percy, złap ją za ręce i myśl pozytywnie. Przesyłaj swoją energię, pokaż jak bardzo ją kochasz. Razem wam się uda.zobaczycie.
   W całym swoim krótkim życiu, na niczym tak mocno się nie skoncentrowałem. Z moim ADHD ciężko było patrzeć w jeden punkt przez 10 sekund, więc teraz czułem się, jakbym przynajmniej osiem razy przebiegł maraton.
-Czuję to. One się ze mną porozumiewają - jęknęła moja dziewczyna.
-Wiem, skarbie. Czuję dokładnie to samo. - Hekate nie spuszczała z nas wzroku.
    A ja myślałem o najpiękniejszych chwilach w życiu. Większość wiązała się z Ann, oczywiście.  Nasz pierwszy pocałunek,  randka, wspólne misje. Pozytywne emocje wypełniły mnie od wewnątrz.  Całego.
   Krzyk Mądralińskiej błyskawiczne sprowadził  mnie na ziemię.
- Co się stało?  - zapytałem wystraszony.
-Skończyła - odpowiedziała bogini.
-Skończyła co?
- Cały proces. Przejęła kontrolę.
   Spojrzałem w oczy mojej Ann. Burzowe niebo znów w nich zagościło.
   Córka Ateny zajrzała do woreczka przy pasie.
- Nie ma ich! Zniknęły..
- Wcale nie zniknęły. Są w tobie, a raczej tobą.


***
A macie taki krótki xd Mam jeszcze jedną perspektywę, ale zaraz mnie szlag trafi przez pisanie na komórce. A więc, jak dorwę się do laptopa to będzie rozdział. W każdym razie oby się podobał ♡
Kocham ;*
Meggi