Rozdział 30

Oczami Thalii

     Miałam już serdecznie dosyć siedzenia w tym beznadziejnym, szarym, przytłaczającym i ciemnym pomieszczeniu. Co chwilę nachodziła mnie ochota, aby wyrwać te cholerne, żelazne drzwi i dać w pysk Jack'owi. A później jego egoistycznemu i egocentrycznemu bratu.
     Tak. To zdecydowanie umiliłoby mi dzień.
     Ciągłe oczekiwanie przestało mnie już ekscytować. "Przyjdziemy po ciebie", "Zawsze będziemy wierne naszej przywódczyni"... Bla, bla, bla.
     A mi trochę się spieszy. Mam wiele rzeczy do załatwienia. Po pierwsze muszę komuś policzyć zęby. A po drugie muszę naprawić wszystko, co w tak krótkim czasie udało mi się zepsuć.
Muszę zadbać, aby Chloe była bezpieczna.

*

     Z moich fantazji o zabijaniu wyrwało mnie głośne kopnięcie w drzwi. Szybko wstałam z zimnej podłogi, ustawiając się w pozycji bojowej. Mimo, iż nie posiadałam żadnej broni,byłam pewna siebie.. i  liczyłam na swoje umiejętności walki wręcz. Oślepiło mnie jasne światło dobiegające z miejsca, gdzie chwilę wcześniej stały sporych rozmiarów drzwi.
     Teraz byłam pewna, kto zaszczycił mnie swoją obecnością.
- Wybacz spóźnienie. Wcale nie tak łatwo jest się tu dostać - powiedziała Ashley, moja zastępczyni.
- Lepiej późno niż wcale. Zbierajmy się - odpowiedziałam, chwytając swoje uzbrojenie, za którym tak bardzo tęskniłam.
     Wreszcie czułam, że mam wszystko pod kontrolą. Mam Łowczynie, broń i bardzo wyrazisty cel.
Znajdź i zabij.


Oczami Annabeth

- Ty chyba oszalałaś! - Percy krzyknął w moją stronę. - Doskonale wiem, że jej nie lubisz, ale przestań ją o wszystko obwiniać!
- Nie o wszystko. Tylko o bycie złodziejką... w słusznym celu - odpowiedziałam spokojnie. I to chyba jeszcze bardziej zdenerwowało Glonomóżdżka.
- Jak możesz z takim spokojem obwiniać o kradzież niewinną osobę?! - Starał się opanować, ale mu nie wychodziło. Nie rozumiałam, dlaczego aż tak bardzo go to dotknęło. Nie miał stuprocentowej pewności, że to nie Nicole go okradła. I chyba nie rozmiał, że zrobiła to by pomóc bratu, jak sądze.
- Czy ja cię kiedyś okłamałam? - zapytałam drżącym głosem.
- Pewnie z milion razy, ale jeszcze o tym nie wiem - powiedział i dopiero po chwili dotarły do niego te słowa. A ja nagle straciłam nad sobą panowanie. Łzy ciekły mi z oczu, nie mogłam ich zatrzymać. Chciałam krzyczeć, ale głos ugrzązł mi w gardle.
- Annabeth, przepraszam. Troche mnie poniosło... - spojrzał na mnie z poczuciem winy w tych swoich pięknych, morskich oczach. - Nicole też pewnie by się tak poczuła, gdybyś oskarżyła ją o kradzież.
- To może ona powinna być twoją dziewczyną, skoro uważasz, że jest taka doskonała! - wrzasnęłam najgłośniej jak tylko mogłam.
- Może powinna. - Odparł cały czerwony ze złości.Woda w łazience właśnie zaczęła kapać.
- A więc świetnie. Idź do niej. Ze mną nie masz już o czym rozmawiać -wyszłam trzaskając drzwiami.
    Szłam przed siebie, ocierając słone łzy, które zmoczyły mi całą twarz. Właściwie to nie za bardzo rozumiałam sens naszej kłótni. Bo w sumie była bez sensu. Jednak Percy powinien mi uwierzyć, on sam miewał różne sny, które okazywały się być prawdziwe
-O Zeusie Gromowładny, Annabeth! Co ci się stało - podbiegła do mnie Spencer.
- Ja... właśnie... - nie zdążyłam dokończyć, gdyż cały świat stał się nagle jedną wielką, czarną plamą, a ja wylądowałam prosto na niej. Powinnam dziękować za nadzwyczajny refleks Spencer.


Oczami Nico

- Ty znasz Jack'a? Niby skąd? - zapytałem.
- Odwiedził mnie niedawno. Z taką dziewczyną w czarnych włosach. Powidzieli, że muszę im coś dać - odpowiadała "na luzie". Jakby nie pierwszy raz ktoś zadawał jej dużo pytań.
- Zrobiłaś to, co chcieli? - Niech powie,że nie. No błagam, niech ona to powie.
- Jasne. Zapłacili.
     I w tym momencie zwątpiłem w nasze jakiekolwiek pokrewieństwo. Westchnąłem.
- A co dokładnie zrobiłaś?
- Wyniosłam kilkanaście pudeł z jakiegoś dziwnego pomieszczenia. Podobno w środku była broń. Super, co nie! Nie wiem, czemu sami tego nie zrobili. - wzruszyła ramionami. Wybałuszyłem oczy. Zastanawiałem się, czy ona tak na serio.
- Czy ty jesteś świdoma tego, co zrobiłaś? - krzyknąłem. Nie mogłem opanować negatywnych emocji.
- Podobno pomogłam wygrać wojnę w słusznej sprawie - uśmiechnęła się dumna z siebie.
- No, pomogłaś. Nie da się ukryć. Ale nie tej stronie, co trzeba. - odparłem pocierając dłonią czoło. Chloe chyba właśnie zaczęła rozumieć powagę sytuacji. Jej powieka zaczęła drgać.
- Czy... czy ktoś może przez to zginąć? - zapytała zachrypniętym głosem.
- Miliony. Lekko licząc. - Zaczęła oddychać bardzo szybko. Oparła się o pobliski murek i próbowała zatrzymać drgającą powiekę.
- Pomożesz mi to odkręcić? Ja muszę coś z tym zrobić! - wrzasnęła.
- Po to tu jestem, siostro.


***
Ba dumm :D Wyrobiłam się xd
Korki z matmy zepsuły mi wenę na napisanie tego w południe ;c
Okey. Nie będę się rozpisywać ^^
Buziaczki ;*

Meggi