Rozdział 34

Wiem, wiem. Długa przerwa była ;< Nie bijcie, dodaje wyczekiwany rozdział :D Chociaż za tę długość będę pewnie pałowana xddd  Coś ostatnio weny brak ;c


Oczami Annabeth

      Moje myśli były chaotyczne, krążyły mi w głowie milionami. Nie wiedziałam, co robić. Przeszywający wzrok Jack'a odebrał mi całą pewność siebie. Minęła zaledwie sekunda tego horrory, a ja czułam, jakby całe moje życie właśnie uleciało.
- Nie. - Tyle udało mi się wykrztusić. Myślałam jednocześnie, co powiedzieć, jak zapobiec rozlewowi krwi, jak ochronić najbliższych i jak zdjąć Jack'owi ten głupi uśmieszek w twarzy.
     Przez chwilę zapadło milczenie. Jedno z tych niezręcznych. Zupełnie jakby moje "nie" zawisło w powietrzu.
- Nie? Masz bardzo przekonujące argumenty - zaśmiał się Jack. Bo to takie normalne śmiać się i dyskutować z wrogiem, gdy ma się zamiar go zaatakować.
     Rzuciłam okiem na stojących za mną obozowiczów. Byli gotowi do walki, lecz w ich oczach widziałam przerażenie. Tylko nie w oczach Clarisse. Ona zawsze ma mordercze spojrzenie.
- Ann, co się dzieje? Na co czekają? - Percy dalej nie rozumiał. Nie wiedział. że czekają na moją decyzję. Mogę się oddać w jego ręce, co i tak w przyszłości będzie skutkowało wybuchem wojny, ale to może być ich szansa. Zdobędą potrzebny czas i to może skutkować przewagą. Jeśli nic nie zrobię... to będzie oznaczało jedno.
     Ciekawe czy umieranie boli...
- Ja bym się nie wahał - wtrącił się John, który pojawił się znikąd. I to wtedy mnie olśniło.
     Tu chodzi o Johna. Doskonałe.
-Ke batla puisano .* - Odezwałam się. Trochę sama byłam przerażona, że umiem tak powiedzieć. Jednak miny innych były zdecydowanie lepsze niż moje. Najbardziej zaskoczyłam Johna, który, tak jak przewidziałam, zrozumiał. "Chyba zwariowałam" - pomyślałam.
- A więc zapraszam - powiedział z uśmiechem. Zauważyłam, że oczy mu rozbłysły, jakby ktoś umieścił tak kulę ognia.
- Tse 'ne mahlo a** - dopowiedziałam. Chciałam, żeby przekaz był jasny.
- To nawet jeszcze lepiej. Pospieszmy się, mam napięty grafik - niedbałym gestem wskazał mi drogę. Chciał zaprowadzić mnie do jednego ze swoich namiotów. Swoją drogą - kiedy oni zdążyli rozłożyć tu namioty?
- Ann?! Co ty wyprawiasz?! - Krzyknął Glonomóżdżek. Postanowiłam nie odpowiadać. Mój plan miał kilka etapów, ale na tym nie potrzebowałam pomocy.
     Przeszłam przez bramę. Ludzie stojący przede mną rozstąpili się. Jack podążał za mną wzrokiem pełnym pytań, ale został na miejscu. Takie decyzje podejmowane w stresie mogą okazać się błędne... ale weszłam do namiotu z Johnem. Rozmowa bez świadków. Z Johnem.


Oczami Nico


- Wiem, co się tu dzieje - powiedziałem, gdy tylko odnalazłem Percy'ego w tym tłumie. Prawdopodobnie byłem jedynym z tych dwóch zgromadzeń, który wiedział cokolwiek.
     Tak w ogóle to nie lubię wojny, w której są jakieś niedociągnięcia. Jak już się planuje kogoś zabić to się go zabija. A nie jakieś dyskusje. Brak profesjonalizmu. Chociaż nie doszło jeszcze do rozlewu krwi, więc nie powinienem narzekać.
- Nareszcie ktoś ma jakieś informacje. Mów szybko - Percy wydawał się bardzo podenerwowany i wcale mu się nie dziwie. W końcu jego dziewczyna poszła do namiotu z wrogiem. (Czy tylko mnie to śmieszy ~ od autora xd)
 - Tu chodzi o te cholerne kamienie. Ann coś wie. I możliwe, że zamieszany jest w to też John. Podejrzewam, że on nie jest tym za kogo się podaje - wyrzuciłem to z siebie na jednym wydechu.
- Podaje się za brata Jack'a. A jeśli nie jest nim... to kim?  - Jego trybiki dalej nie mogły się ogarnąć.
- Nie chcę tego mówić za głośno, więc pomyśl trochę - rzuciłem sarkastycznie. I od razu pożałowałem. - Dobra, Słuchaj. Ten ćwok potrafi czytać w myślach, zna się na magii i wyrasta z ziemi. Nic ci to nie mówi? - Prościej już się nie dało.
      Po jego nagle wyprostowanych zmarszczkach na twarzy wywnioskowałem, że zrozumiał.
- Czy Jack wie? - Dobre pytanie.
- Wydaje mi się, że nie. Gdyby wiedział nie zachowywał by się w taki sposób - odpowiedziałem po chwili namysłu.
- Nico, wiedz, że jesteś genialny - uśmiechnął się syn Posejdona. Wiedziałem, więc odwzajemniłem uśmiech.
     W tym momencie stało się coś niewyobrażalnego. Serio. Podejrzewam, że gdy szliście sobie przez park taka sytuacja nigdy nie miała miejsca. (Mi się to przydarzyło, ale przemilczę sprawę). Ziemia się zatrzęsła, wszyscy zaczęli się przewracać i nawet ja nie miałem nad tym kontroli. Drzewa niebezpiecznie drżały, a szyby w domkach pokazały na ile są wytrzymałe.
     Wymieniliśmy z Percym porozumiewawcze spojrzenia.
      Ich rozmowa dobiegła końca.


***
Tłumaczenie:
* Żądam dyskusji.
** W cztery oczy.

To tyle. Na razie. Może zbiorę się w sobie i następny rozdział będzie dłuższy :D Ale serio jakoś mi wenę gdzieś wessało. Może pani od polskiego ją ukradła ...? xd
Dobra. Nie rozpisuję się ^^
Wydaje mi się, że ten rozdział dużo wnosi do akcji xdd
Buziaczki ;*

Meggi