Rozdział 36

Długo wyczekiwany, jak dla mnie zbyt długo :) Tyle radości, że wreszcie mogę dodać ten rozdział :D

Oczami Percy’ego

           Kronos. Ten koleś chyba nie ma nic do roboty, skoro nie znudziło go jeszcze atakowanie świata.

- Hej! – z rozmyślań o tym, co w czasie wolnym robi tytan, który wcześniej został poćwiartowany przez swoje kochające dzieci, wyrwał mnie donośny głos Annabeth. – Musimy działać, Percy, zróbmy coś – wołała rozpaczliwie.

- Spójrz na nas! – krzyknąłem. – Co my możemy zrobić? Chyba jedynie opóźniać to, co ma się wydarzyć – łzy same pchały mi się do oczu. To takie męskie, wiem.

- Plan dobry, uwierz, że z wykonaniem będzie gorzej – sarkastyczny głosik Johna dobiegł do mnie z zza pleców. - Nadchodzi wsparcie, dzieciaki. Będzie zabawa. – uśmiechnął się do Annabeth. Zalała mnie fala gniewu. Co on niby sobie wyobraża? Nie jestem dzieciakiem!

- Czy masz na myśli to wsparcie, które właśnie wygrzebało się z ziemi? – zapytałem z nadzieją, że może tylko sobie wyobraziłem tę całą scenę powstania, a tak naprawdę to tylko Nico robi sobie z nas żarty w bardzo kiepskim momencie. Spojrzałem na niego. Wyglądał na tak samo zaskoczonego jak ja, więc to nie mógł być on. Cholera.

            Nie zdążyłem otrzymać odpowiedzi. Istoty w białych szatach zbliżyły się do nas. Za nimi stanęli ci w czarnych pelerynach. Z jednej strony można było wyczuć szczęście, z drugiej śmierć.

- Tak. Ja też to czuję – powiedział Nico śmiertelnie poważnie stając z mojej prawej strony. Wziął do ręki miecz, czym zwrócił uwagę zebranych postaci. Zaczęli uważnie przyglądać się dzierżonemu w jego ręce ostrzu.

- Uważaj, nie są zwolennikami Hadesa – John położył rękę na ramieniu Nico. – Schowaj go, dopóki nie będziesz walczył. Rozprasza ich.

Nico westchnął, lecz posłusznie włożył miecz do pochwy. Odwróciłem się chcąc sprawdzić, czy Kronos sieje zniszczenie. Ujrzałem obozowiczów dzielnie walczących z jego armią i Jack’a stojącego u boku tytana z sierpem. Mój gniew był jeszcze potężniejszy niż dotychczas.

- Bierzmy się do roboty, nasi przyjaciele giną. Nie ma czasu. Nie możemy myśleć, musimy działać – mój stanowczy głos otrzeźwił pozostałych. Annabeth spojrzała na mnie z troską. Wyminęła Johna wysuwając się na pierwszy plan.

Oczami Annabeth

            Wyszłam do przodu, aby przemówić do przybyłych. Wiedziałam, że to ja muszę ich pokierować. Czułam tę wewnętrzną siłę, chęć do działania i potrzebę do działania. Wtedy przypomniały mi się słowa przepowiedni W grobowcu złożeni z miłosnym przyrzeczeniem. Bałam się. Bałam się, że wiem o kogo może chodzić. I za żadne skarby świata nie chciałam do tego dopuścić.

-Ukuze silwe, isitha kumele wahlulwa!* - krzyknęłam z całych sił. Poczułam przypływ energii.

- Ngesikhathi lady yethu** - odpowiedzieli chórem.

            Zaczęło się.

            Niezliczona liczba naszych sprzymierzeńców biegła w kierunku wroga. Nie potrzebowali żadnej broni. Ci w bieli pilnowali, aby niewinna osoba nie została zabita. Czarne kaptury niszczyły wszystko na swojej drodze.

- Ruszajmy – usłyszałam głos Percy’ego.

- Co? Chcesz walczyć? Przecież oni dadzą sobie radę – powiedziałam. Mój ukochany popatrzył na mnie z uśmiechem. Podszedł, aby złożyć na moich ustach pocałunek. Gdy skończył miałam nieodparte wrażenie, że mogła to być nasza ostatnia wspólna chwila.

Ruszył do walki. Nasi przyjaciele pobiegli za nim. Kątem oka zauważyłam Thalię dołączającą do Nico.

- Oboje wiemy, jak skończy się ta historia – John złapał mnie za rękę, sprawiając, żebym na niego spojrzała.

- Przestań, to nie może mieć takiego końca. Nie dopóki żyję – wyrwałam się z jego uścisku biegnąc w stronę domku numer sześć. - Nie pozwolę na to, nie, nie, nie, nie - krzyczałam już sama do siebie. Zatrzymałam się dopiero, gdy wpadłam na Nicole.

-Nicole, co ty..- nie dane mi było dokończyć, gdyż córka Apolla gnała przed siebie z łzami w oczach, na policzkach i na koszulce.

Biegła prosto na Kronosa.

***

*Do walki, wróg musi zostać pokonany

**Za naszą panią.

Hej :>  Jejku, jakie to wspaniałe wrócić do was <3 Informuję, że powracam już tak na dobre. W skrócie wracam do żywych. Mam tyle do nadrobienia na innych blogach, widziałam już kilka nominacji do LBA. Tyle do komentowania :) 

I chyba nie umiem pisać długich rozdziałów xd Smutne. 

Hahaha xd Ale się cieszę <3

xoxo :*

Meggi